Salon

Wat wil je van me? Het is de algemene vraag die in een kort ogenblik gedachteloos wordt gesteld door het langslopende publiek aan een kunstwerk. Er wordt gevraagd, raak mij, en de kunstenaar moet maar laten zien wat hij kan of hij hieraan tegemoet komt. Hier ligt dus een uitdaging voor de maker om met zijn werk in aandacht te concurreren met de dagelijkse obsessies en beslommeringen van zijn publiek. Geen gemakkelijke opgaaf want het betekent in mijn geval dat ik moet wedijveren door middel van het mengen van kleuren en het hanteren van de penseel, met de korte aandachtspanne waarmee de moderne mens zich dagelijks door de wereld beweegt.

Ook ik stond in het verleden voor de uitdaging op welke manier ik mijn publiek zou aanspreken. Ik realiseerde me al snel geen rechttoe rechtaan imitator te willen worden van de alledaagse werkelijkheid, geen vlijtig kopiist van de anatomie van de dingen om mij heen, maar juist wel een schepper van poëtische sferen. Hoewel ik dagelijks vele uren in mijn atelier mijn werk doe, ontstaan mijn schilderijen dus maar ten dele uit vlijtig kopiëren. Ik schilder al lang niet meer alleen wat ik observeer maar vooral wel wat ik denk te weten. Voor mij geldt niet langer de nuchtere waarheid, geef mij maar de zachte droom. En de troost die zij brengt wanneer het mij lukt een atmosferisch dun laagje verf op mijn doeken te realiseren en er bovendien in slaag met de ander te communiceren over het onzegbare wellicht het ongerijmde van mijn voelen.

In de Tuingalerie laat ik het werk zien dat tot stand kwam in het afgelopen jaar. Ik mag hopen dat het tot expressie komt bij hen die de moeite nemen een bezoek te brengen.